Ποίηση και Συμβουλευτική, VIII

Tu ne quaesieris - scire nefas - quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. ut melius, quicquid erit, pati!
seu plures hiemes, seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mareTyrhenum. Sapias, vina liques, et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.

Μη ρωτάς – δεν μπορούμε να ξέρουμε – ποιό τέλος επιφυλάσσουν οι θεοί για σένα και για μένα. Ούτε να προσπαθήσεις, Λευκονόη, από τους αστρολόγους της Βαβυλώνας να το μάθεις.
Πόσο όμορφο είναι να καρτεράς αυτό που έρχεται, είτε είναι νέοι χειμώνες που μας φιλοδωρεί ο Δίας είτε είναι ο τελευταίος μας, αυτός που τώρα ξεσπάει στης Τυρρηνικής θάλασσας τα βράχια. Νάσαι σοφή, ρούφηξε το νέκταρ της ζωής και αφού αυτή είναι λίγη ξέκοψε από τις φρούδες ελπίδες! Ακόμα και τώρα που μιλάμε ο φθονερός χρόνος έχει πετάξει: Άδραξε τη μέρα, δίνοντας όσο λιγότερο εμπιστοσύνη μπορείς στο αύριο.

Πηγή: Ode I-XI "Carpe Diem", Quintus Horatius Flaccus