Συναισθήματα, VII

Ο Θεραπευτής έχει εισέλθει στον τάφο του Λάζαρου. Αν και προσκεκλημένος, περνάει σχεδόν απαρατήρητος. Είναι βυθισμένος στη σκιά. Δύο νεκροπομποί όμως αντιλαμβάνονται τη παρουσία του και απορούν κατάπληκτοι για τη δύναμη που εκπορεύεται από την ανυψωμένη χείρα.
Οι δύο αδερφές με απέραντη θλίψη, που ξεσπά σε ζωηρή κίνηση, κρατάνε στα χέρια τους το σχεδόν ακίνητο σώμα. Είναι μεγάλος ο πόνος και δεν παρατηρούν το ανεπαίσθητο μούδιασμα, τη φλόγα της Ζωής που φωτίζει τα μισοπεθαμένα κύτταρα. Κανείς των παρευρισκομένων δεν την παρατηρεί. Ο νεκρός με το ένα χέρι προσπαθεί να κρατηθεί στον Άδη και με το άλλο αρπάζει το ραγισμένο φως που εκπέμπει ο Ιησούς. Είναι έτοιμος να κερδίσει ξανά τη ζωή. Δεν είναι σίγουρος όμως ότι θα καταπατήσει τον Θάνατο.
Τέσσερις μέρες νεκρός και η σάπια σάρκα δεν αποδιώχνει κανέναν. Κανείς δεν κρατάει μαντήλι στην μύτη. Η αγάπη νικάει την ανυπόφορη μυρωδιά.
Ιερή στιγμή. Άξια να καρφιτσωθεί στη ζωφόρο αρχαίου ναού.
Σε άδεια μετώπη, σαν τους τοίχους της σκηνής, για να προσηλώνεται το βλέμμα του θεατή στα έντονα συναισθήματα των φίλων του ζωγράφου που υποδύονται τα πρόσωπα που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Πηγή: «Η Ανάσταση του Λαζάρου» του Caravaggio, 1608-1609, Ελαιογραφία 380 x 275 cm. Museo Regionale, Messina, Sicilia

P.S. Το έργο θα εκτίθεται μέχρι την 1η Ιουλίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Βασιλίσσης Σοφίας και Ηροδότου 1.
Ο καλλιτέχνης, άνθρωπος με έντονα συναισθήματα, χρησιμοποιεί στις μορφές την τεχνική chiaroscuro. Άλλες τις φωτίζει με εσωτερικό φως και άλλες τις αφήνει στο σκοτάδι. Έτσι ζωγραφίζει τη λύπη, τα βάσανα, τον θάνατο. Τώρα όμως για πρώτη φορά ζωγραφίζει τον θρίαμβο της ζωής.