Δευτέρα, Ιουλίου 28, 2008

Βρήκα ξανά το θυμό μου, έμαθα να κλαίω

- Σας άλλαξε η φυλακή;

-Υστερα από 3,5 μήνες στις συνθήκες αυτές, ποτέ μα ποτέ δεν θα είμαι ο ίδιος. Από συνωμοσία της τύχης σήμερα είμαι απέναντί σου. Αυτό θα με κάνει να ζω με απόλυτη ειλικρίνεια, γενναιότητα και ηθική, κάθε στιγμή της ζωής μου. Στη φυλακή τεστάρισα όλες τις βιολογικές και ψυχικές αντοχές μου. Δεν άλλαξα μόνο ως άνθρωπος αλλά και ως επαγγελματίας. Το σημαντικότερο είναι ότι ξαναβρήκα το θυμό που είχα χάσει. Παράλληλα, ανακάλυψα κι ευαισθησίες που είχα κρυμμένες. Εμαθα να κλαίω. Αυτό το ξεχασμένο από παιδί συναίσθημα, το ξαναβρήκα στις φυλακές».

« ... Το "οικοδόμημά" μου άντεχε σεισμό 9 Ρίχτερ. Εφαγα, όμως, 10 Ρίχτερ και κατέρρευσα. Τα χτυπήματα με την εξέλιξη της υπόθεσης ήταν περισσότερα από όσα μπορούσα να αντέξω. Τώρα προσπαθώ να τα διαχειριστώ όλα τούτα. Το νέο οικοδόμημα πρέπει να αντέχει 15 Ρίχτερ»


Πηγή: Από την συνέντευξη του Χρ. Νικολουτσόπουλου στην "Ελευθεροτυπία" (27/7/08)

1 σχόλιο:

Χρύσα Καπράλου είπε...

Και τι υπέροχο τελικά να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Πρέπει άραγε αυτό να συμβαίνει πάντα μετά από μια μεγάλη λύπη; Τι ωραία είναι να εκτίθεσαι, να παραδέχεσαι τα χάλια σου με θράσος, να αφήνεσαι στο κλάμα και στο θυμό! Και όταν η οργή σαπίζει μέσα σου να μπορείς να το εκφράσεις, να το παραδεχτείς και να το αφήσεις να εξελιχθεί ανάλογα. Καλημέρα Σπύρο!