Άπληστε Χρόνε! Σου απαγορεύω...

Devouring Time, blunt thou the lion's paws,
And make the earth devour her own sweet brood;
Pluck the keen teeth from the fierce tiger's jaws,
And burn the long-lived phoenix in her blood;

Make glad and sorry seasons as thou fleets,
And do whate'er thou wilt, swift-footed Time,
To the wide world and all her fading sweets;
But I forbid thee one most heinous crime:

O, carve not with thy hours my love's fair brow,
Nor draw no lines there with thine antique pen;
Him in thy course untainted do allow
For beauty's pattern to succeeding men.

Yet, do thy worst, old Time: despite thy wrong,
My love shall in my verse ever live young.

Άπληστε Χρόνε, στόμωσε του λιονταριού τ’ ακόνια
Τη γης να κατατρώγει, κάνε, κάθε γλυκό της θρέμμα ·
Μάδησε τα δόντια τ’ αιχμηρά από του θεριού τα φονικά σαγόνια,
Και κάψε το αιώνιο πουλί, το φοίνικα, με το δικό του αίμα.

Φέρε εποχές χαρούμενες και θλιβερές ενώ κινείσαι,
Κι ότι μπορείς μαράζωσε με το γοργό σου βήμα ∙
Το κόσμο τον απέραντο με τις φθαρμένες χάρες σβήσε.
Σου απαγορεύω όμως το πιο φρικτό σου κρίμα:

Της αγάπης μου την ακριβή θωριά, με τις ώρες σου, δεν θα χαράξεις ∙
Αυλακιές με την αρχαία πένα σου μη σκάψεις ∙
Αλώβητη τη νιότη άφησε, μη την χαλάσεις ∙
Για του άντρες πούρχονται την ομορφιά της να φυλάξεις.

Μι κι αν ακόμα το θλιβερό σου έγκλημα προκάνεις, άχρηστο θα γένει,
Η Αγάπη μου, στου στίχους μου, νέα και άφθαρτη για πάντα μένει.

Πηγή: Shakespeare’s Sonnet XIX

• συναισθήματα