Όχλοι. Μοναξιά: ίσοι και μεταβλητοί όροι

Δεν είναι δυνατόν ο καθένας νάχει πάρει το βάφτισμα του όχλου: η απόλαυσή του είναι τέχνη. Και μονάχα αυτή, με τα έξοδα του ανθρώπινου είδους, μπορεί να δώσει μια κραιπάλη ζωτικότητας, σ' αυτήν εμφύσησε στην κούνια της μέσα, μια νεράιδα, τη διάθεση της μεταμφίεσης και της μάσκας, το μίσος για το σπίτι και το πάθος για ταξίδια.

Όχλοι. Μοναξιά: ίσοι και μεταβλητοί, από τον ενεργητικό και παραγωγικό ποιητή, όροι. Όποιος δεν ξέρει να γεμίζει τη μοναξιά του, δεν ξέρει και νάναι μόνος μέσα σ' ένα πολυάσχολο πλήθος.

Ο ποιητής έχει αυτό το ασύγκριτο πλεονέκτημα, να μπορεί όποτε του αρέσει νάναι ο εαυτός του και οι άλλοι. Σαν αυτές τις περιπλανώμενες ψυχές, που ψάχνουν ένα σώμα, μπαίνει, όποτε θέλει στο πρόσωπό του καθένα. Γι' αυτόν, όλα είναι ελεύθερα. Κι αν μερικές θέσεις φαίνονται κλειστές, είναι γιατί στα μάτια του δεν αξίζουν τον κόπο, να τις επισκεφτεί.

Ο μοναχικός και σκεφτικός περιπατητής νιώθει ένα ολόδικό του μεθύσι μέσα σ' αυτή τη γενική κοινωνία. Εκείνος που παντρεύεται εύκολα το πλήθος, γνωρίζει καυτές χαρές, που θα στερηθή παντοτινά ένας εγωιστής, κλεισμένος σαν σεντούκι κι ένας τεμπέλης, εγκλωβισμένος σαν μαλάκιο. Υιοθετεί όλα τα επαγγέλματα, σαν νάταν δικά του, όλες τις χαρές κι όλες τις λύπες, που οι συνθήκες του προσφέρουν.

Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν έρωτα είναι πολύ μικρό, πολύ στενό κι αδύναμο, αν συγκριθεί με το βουβό όργιο, με την ιερή εκπόρνευση της ψυχής, που δίνεται ολόκληρη, ποίηση και ευσπλαχνία, στο απρόοπτο, στον άγνωστο που περνά.

Καλό κάνει να μαθαίνουμε καμιά φορά στους ευτυχισμένους αυτού του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξευτελίσουμε για λίγο, την ηλίθια υπερηφάνειά τους, πως υπάρχουν ανώτερες ευτυχίες από τις δικές τους, πιο πλατειές και πιο εκλεπτισμένες. Οι ιδρυτές των αποικιών, οι πάστορες των λαών, οι εξορισμένοι στην άκρη του κόσμου ιεραπόστολοι γνωρίζουν αναμφίβολα κάτι απ' αυτά τα μυστήρια μεθύσια. Και στην αγκαλιά της απέραντης οικογένειας που μέσα της φτιάχτηκε το πνεύμα τους, πρέπει να γελούν καμιά φορά μ' αυτούς που τους λυπούνται για την τόσο ξέφρενη τύχη τους και τη σεμνή ζωή τους.

Πηγή : "Charles Baudelaire: Ein Lyriker im Zeitalter des Hochkapitalismus" von Walter Benjamin

• Είναι ένα σχόλιο για το ποίημα του Μπωντλαίρ "Les Foules" από τη συλλογή του "Le Spleen de Paris", όπου παραλληλίζεται και αντιπαραβάλλεται ο ποιητής με τον E. A. Poe ακριβώς με βάση τον ρόλο του πλήθους στο έργο τους.
  
• Η μετάφραση είναι της Ιωάννας Ναούμ