Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη•
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
"Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".
Πηγή: "Ο Λάμπρος. H Ημέρα της Λαμπρής" του Διονυσίου Σολωμού. Ακούγεται στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου 'Μια αιωνιότητα και μια μέρα'. Η μουσική είναι της Ελένης Καραϊνδρου.
T'was the night before Christmas, when all through the house
Not a creature was stirring, --not even a mouse;
The stockings were hung by the chimney with care,
In hopes that St. Nicholas soon would be there.
The children were nestled all snug in their beds,
While visions of sugar-plums danced in their heads;
And mamma in her 'kerchief, and I in my cap,
Had just settled down for a long winter's nap,
When out on the lawn there arose such a clatter,
I sprang from the bed to see what was the matter.
Away to the window I flew like a flash,
Tore open the shutters and threw up the sash.
The moon on the breast of the new-fallen snow
Gave the lustre of mid-day to objects below,
When, what to my wondering eyes should appear,
But a miniature sleigh, and eight tiny reindeer,
With a little old driver, so lively and quick,
I knew in a moment it must be St. Nick.
More rapid than eagles his coursers they came,
And he whistled, and shouted, and called them by name;
"Now, DASHER! now, DANCER! now, PRANCER and VIXEN!
On, COMET! on CUPID! on, DONDER and BLITZEN!
To the top of the porch! to the top of the wall!
Now dash away! dash away! dash away all!"
As dry leaves that before the wild hurricane fly,
When they meet with an obstacle, mount to the sky,
So up to the house-top the coursers they flew,
With the sleigh full of toys, and St. Nicholas too.
And then, in a twinkling, I heard on the roof
The prancing and pawing of each little hoof.
As I drew in my hand, and was turning around,
Down the chimney St. Nicholas came with a bound.
He was dressed all in fur, from his head to his foot,
And his clothes were all tarnished with ashes and soot;
A bundle of toys he had flung on his back,
And he looked like a peddler just opening his pack.
His eyes -- how they twinkled! his dimples how merry!
His cheeks were like roses, his nose like a cherry!
His droll little mouth was drawn up like a bow,
And the beard of his chin was as white as the snow;
The stump of a pipe he held tight in his teeth,
And the smoke it encircled his head like a wreath;
He had a broad face and a little round belly,
That shook, when he laughed like a bowlful of jelly.
He was chubby and plump, a right jolly old elf,
And I laughed when I saw him, in spite of myself;
A wink of his eye and a twist of his head,
Soon gave me to know I had nothing to dread;
He spoke not a word, but went straight to his work,
And filled all the stockings; then turned with a jerk,
And laying his finger aside of his nose,
And giving a nod, up the chimney he rose;
He sprang to his sleigh, to his team gave a whistle,
And away they all flew like the down of a thistle.
But I heard him exclaim, ere he drove out of sight,
"HAPPY CHRISTMAS TO ALL, AND TO ALL A GOOD-NIGHT."
Είναι λογής παλικαριές, είναι και λογής παλικάρια. Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαίρεσαι μέσα στον περίγυρο του. Όμως μέσα του είναι και ένας σκοπός που το κυβερνά, κι αυτός είναι που του δίνει το νόημα του. Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ’ ένα στόμα για να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ’ ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Ετσ’ είναι.
Μόνο το Βασίλη τον Αρβανίτη, που στάθηκε μέσα στα παιδιάτικά μου όνειρα ο αρχάγγελος της παλικαριάς, τόσα χρόνια περνούσαν από πάνω μου, μέστωναν τη στόχαση μου, και μολαταύτα δε μπορούσα να καταλάβω το θάμα της ορμής του. Τι γύρευε, που τραβούσε και τι πίστευε. Και μόνο τώρα, που ωρίμασε ο καημός στην ψυχή και στέριωσε ο καιρός την αντριά μου, τον κατάλαβα…
Πηγή: «Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ « του Στρατή Μυριβήλη
Ω καλή μου ξανθιά
συντροφιά μου γλυκιά
που μαζί σου λαλώ
κάθε ωραίο σκοπό
Ήρθες, ήρθες, εφάνης
με σουραύλι να υφάνεις
ύμνους, κελαηδισμούς
ήχους εαρινούς
Εμπρός, αρχίνα, πες τους
γλυκά τους αναπαίστους
Πηγή: Από το έργο του Αριστοφάνη "Ορνιθες". Τραγουδά ο Γιώργος Μούτσιος
Au secours!
Théâtre, viens à mon secours !
Je dors. Eveille-moi
Je suis perdu dans le noir, guide moi, au moins vers une bougie
Je suis paresseuse, fais-moi honte
Je suis fatigué, lève-moi
Je suis indifférent, frappe-moi
Je reste indifférente, casse-moi la figure
J’ai peur, encourage-moi
Je suis ignorante, éduque-moi
Je suis monstrueuse, humanise-moi
Je suis prétentieux, fais-moi mourir de rire
Je suis cynique, démonte-moi
Je suis bête, transforme-moi
Je suis méchante, punis-moi
Je suis dominant et cruel, combats-moi
Je suis pédante, moque-toi de moi
Je suis vulgaire, élève-moi
Je suis muette, dénoue-moi
Je ne rêve plus, traite-moi de lâche ou d’imbécile
J’ai oublié, lance sur moi
Je
Je suis lourd, donne-moi
Je
Je
Je
Je
Je suis aveugle, convoque toutes les Lumières
Je suis soumise à
J’ai été recruté par
Βοήθεια!
Θέατρο, γίνε αρωγός μου!
Κοιμάμαι. Αφύπνισε με.
Χαμένος στο σκοτάδι είμαι, δείξε μου το δρόμο, τουλάχιστον σ’ ένα λυχνάρι
Είμαι οκνηρός, κάνε να ντρέπομαι
Είμαι κουρασμένος, φτιάξε με.
Είμαι αδιάφορος, ταρακούνησε με.
Παραμένω αδιάφορος, χαστούκισε με
Φοβάμαι, εμψύχωσε με
Είμαι αδαής, μάθε μου
Είμαι τέρας, εξανθρώπισε με
Είμαι φαντασμένος, κάνε να πεθάνω στα γέλια
Είμαι κυνικός, γκρέμισε με
Είμαι ανόητος, άλλαξε με
Είμαι κακεντρεχής, τιμώρησε με
Είμαι δεσποτικός και άσπλαχνος, πολέμησε με
Είμαι τυπολάτρης, γελοιοποίησε με
Είμαι άξεστος, ψήλωσε με
Δεν μπορώ ν’ αρθρώσω, λύσε μου τη γλώσσα
Έχω πάψει πια να ονειρεύομαι, αποκάλεσε με δειλό κι ανόητο
Λησμόνησα, πέταξε μου τη Μνήμη κατάμουτρα
Νοιώθω γέρος, ξεπερασμένος. Κάνε να σκιρτήσει το Παιδί που κρύβω.
Είμαι βαρύθυμος, χάρισε μου τη Μουσική
Είμαι θλιμμένος, φέρε μου τη χαρά
Είμαι κουφός, ούρλιαξε τον Πόνο σαν καταιγίδα
Είμαι ταραγμένος, άφησε τη Σοφία να μεγαλώσει μέσα μου
Είμαι αδύναμος, λάμψε τη Φιλία
Είμαι τυφλός, μάζεψε όλο το Φως
Μ’ έχει κατακυριεύσει η Ασχήμια, με την Ομορφιά άλωσε με
Μ’ έχει προσεταιρίσει το Μίσος, ελευθέρωσε τη δύναμη της Αγάπης.
Πηγή: «Au secours!» μήνυμα της Ariane Mnouchkine, στις 27 Μαρτίου 2005, για την παγκόσμια μέρα του Θεάτρου
